F  Gdy stare ciotki B  poszły na Cnieszpór,
d  Zasnął niebiGeski żCuk,
F  Siadłem przy tobie B  na sofy bCrzeżku,
d  Piękny jak młody BFóg... F7  
B  O, jakże bFyłaś B   wtedy łaFskawa,
B  To nie do wg7iary Csus4wprost!C 
F  Czemu więc starą B  przyjaźń zerCwałaś
B  Jak niepoCsus4trze  C7-  bny mFost? d7   G  F  d7   G 

GdziFe są dzd7iś te uGsta, cCo mnie cE7ałowaały
JFak słodkd7ie rodzGynki, jCak gorzkie migdaały?
GdziFe są dziś te dłConie, cFo przy moiGch spCały
Jaak słodkDie rodzynki, jd6ak gorzkeie migdaały?
GdziFe są dzd7iś te słGowa, cCo mi tak kłamaały:
RFaz słodkie rodzGynki, rCaz gorzkE7ie migdaały?
CzFemu miłość płGata stare nam kaCsus4wa - łCy,
Tao słodkDie rodzynki, td6o gorzkEsus4ie mieg - daały?

Kiedy do nieba pójdę z wizytą,
Która zbyt długo trwa,
Wezmę tytoniu garść przyzwoitą,
Bo pewnie droga zła...
Będę tam siedział za piecem bożym
Aż do sądnego dnia!
I będę myślał, kto tak ułożył
To, w co się w życiu gra...

Czemu dziś się śmieją tam, gdzie łzy się lały,
Raz słodkie rodzynki, raz gorzkie migdały...
Czemu na tym świecie, co jest tak wspaniały,
To słodkie rodzynki, to gorzkie migdały?
Czemu dni młodości tak się układały:
Raz słodkie rodzynki, raz gorzkie migdały?
Czemu w tej spiżarni, co nam nieba dały,
Są słodkie rodzynki i gorzkie migdały?