sł.: Bolesław Leśmian, m.: Robert Leonhard


jEużA cHzaciss pokochać w sadzie pustkowie bezdomne
pE0takfisi niAebEem schorzałe i drzewa ułomne
iA pHłogist cocis tyle desek w złe stracił godziny
żfise naH tAraEwę cień rzuca przejrzystej drabiny
jAużH cEzaAs,H jEuż czas, już czas, pokochać czas
Już czas ukochać wieczór z tamtej strony rzeki
I zmarłego sąsiada ogród niedaleki
I ciemność co nim duszę sny do snu uprzątną
Żywi nas po kryjomu dobrocią pokątną
Już czas, już czas, już czas pokochać czas
Już czas ciułać okruchy ostatniego znoju
W ubogich złocistościach zlękłego pokoju
I skroń złożyć w twe ręce wycieńczone mgłami
I nie płakać - nie płakać wspólnymi siłami
Już czas, już czas, już czas pokochać czas