Simba: Żyję ładnych parę lat
lecz przyznaję, że świat
zdumiewa mnie.
Czmycha zdobycz, którą już
w myślach zjadłem więc cóż.
Głód, żal i gniew.
Ale wiedz, że gdy w kość
da Ci coś, a może ktoś.
Kiedy masz całkiem dość,
klniesz na los.
Wokół siebie masz nas,
dumnych grzyw wyrasta las.
Z wielu nut, z wielu barw
jeden głos!

Jeden ród, jeden ród, jeden głos.
Jeden ród, jeden ród, jeden głos.

Kiara: Tyle zadań czeka mnie,
jakże więc, kto to wie,
mam sobą być.
Jakże serca słuchać gdy
odtąd mam zgodnie z tym
porządkiem żyć.

Simba: Jednym głosem od lat
mówi ojciec mój i dziad.
Ty też weszłaś już na ten most.
Zgodny ryk, wspólny ton,
to jest twój prawdziwy dom.
Każdy lew zna ten zew
jeden głos!

Jeden ród, jeden ród, jeden głos.
Jeden ród, jeden ród, jeden głos.

Simba: Jeden głos ja i ty,
ziemia, niebo, radość, łzy.
Nie straszny nam jest żaden cios.
Pomyśl więc co Ci da
mądrość i odwagę lwa.
Z wielu stron, z wielu gwiazd
jeden głos!