Ruszam,
Kroczę po przyszłej mogile,
W alejach bez początku,
W kamiennym ziemskim pyle...

Słyszę
Zwęglone proroków oczy,
Jak krzyczą o nicości
Każdej niepewnej nocy...

Widzę
Twarze chorych braci,
Jak proszą o łyk szczęścia,
Które każdy stracił...

Wchodzę
W korytarz ludzkich cieni,
Skąd nie ma już powrotu,
Gdzie nie ma już nadziei...

Nie...nie ma już nadziei

Dla dusz zaspanych i głodnych