Niewiarygodnie przyspieszyło nagle krótkie życie
Niezwalnia tempa chociaż miało na to kiedyś czas

Ja jak marionetka której życie jakiś marny aktor dał
Choć z widowni słychać głupie śmiechy
W nieporadnym tańcu gonię jego pęd

A kiedy zgasną po nas kiedyś wszystkie światła
Spadnie kurtyna i w teatrze nie zostanie nikt

Ja jak marionetka którą marny aktor rzucił teraz w kąt
Zaplątany w swoje długie sznury
Niepotrzebne porzucone coś
Nawet jeśli ktoś mnie zapamięta
Wspomni kukłę która byłem tyle lat
Czasem książe czasem nagi żebrak
Ale nigdy nigdy nie wolny.