Żayli w pałacu hrabia z hrabiną,
dOn zwał się Rodryk, ona Francaesca,
A w drugim ddomu zE7a ich melainą
Mieszkała sE7obie jedna Wiśniaewska.


Niewinne serce miała hrabina
dI takąż duszę pieską, niebiaeską,
A on był gdałgan E7i straszna śwainia,
I pitigrE7ilił się z tą Wiśniaewską.


Biedna hrabina łzami płakała,
Z cidągłej żałości wyschła na daeskę
I na koldanach mE7ęża błagaała:
Odczep się, drE7aniu, od tej Wiśniaewskiej.


Próżno chodziła z hrabią na udry,
Nda próżno klęła swą dolę piaeską,
On ciągle gdaniał E7do tej łachaudry
I szeptał czE7ule: "O, ty Wiśniaewsko!"


Aż raz hrabina miecz zdjęła z ściany,
Zmiderzyła hrabię okiem królaewskim.
Siedź tu, powidada, tE7y - w herb drapaany,
Dzisiaj nie pE7ójdziesz do tej Wiśniaewskiej.


On zaś będący pod alkoholem,
Czdyli, jak mówią - zalany w paestkę,
Wyrżnął hrabdinę łbE7em w antresaolę
I dawaj, gE7azu! Do tej Wiśniaewskiej,


Biedna hrabina padła na dywan,
Cdała zalała się krwią niebiaeską,
A gdy już czduła, żE7e dogoraywa,
Rzekła: poczE7ekaj, o ty, Wiśniaewsko.


Potem się odbył pogrzeb wspaniały,
Hrdabia nad grobem poronił łaezkę,
Strasznie się mdartwił przE7ez dzionek caały,
A na noc E7poszedł ... do tej Wiśniaewskiej.


Wtedy hrabina z mogiłki wstała,
Wdyrwała z trumny sękatą daeskę,
Poszła za hrdabią, nE7a śmierć go spraała
I rozwalE7iła łeb tej Wiśniaewskiej.


Chociaż lebiegi grzeszyli tyle
dI na nich w końcu też przyszła kraeska.
Dziś sobie ldeżą w jE7ednej mogaile:
Hrabia, hrabE7ina i... ta Wiśniaewska.