Wspominam ją każdego dnia,
Gdy pierwszy raz ujrzałem jej łagodny wzrok,
To aż nie do wiary, że przeżyłem wtedy niemal szok.
Zacząłem nagle odtąd żyć, jej widok mnie przebudził,
Już przestałem w półmroku tkwić.
To aż nie do wiary, że w niej tyle blasku zawsze mogło być.
Jaki ja byłem szczeniak i muł...
Przechodziłem wciąż obok niej, choć miałem tyle jej do powiedzenia.
Trwałem w wierze tej, że to kiedyś powiem jej.
Dopiero dziś coś o niej wiem i nie chcę wierzyć, że to jednak prawdziwa wieść.
Była tak samotna, że nie zdołała smutku już nieść.