Chciałabym wierzyć, że można coś cofnąć,
że można zapomnieć, że można być sobą,
Że zawsze zaczyna się z czystą kartą,
że pamięć przemija, że trzeba, że warto.
Lecz jestem człowiekiem tak małego ducha
i karmią na siłę, a mnie rośnie w ustach,
zapieram się przed tym wszystkimi siłami
i z głową pod wodą wciąż rzucam kurwami.

Przepraszam za wszystko, za każde z mych słów.
Podeszłam zbyt blisko, by spalić się znów

A ja, a ja, o ja z tego mam, a ja, a ja?

Tętno się zbliża do dwieście trzydzieści,
a głowa zbyt ciasna, by ciśnienie to zmieścić.
Obedrę ze skóry i gwoździem przybiję,
Nie wierzę w te bujdy, ze wściekłości wyję.
I brzydzę się na myśl, że może być prawdą,
że wszystko, co miałam, oddałam za darmo,
Że woda jest wodą, a nie słodkim winem,
a mnie przyjdzie nosić tę gorzką minę.

Przepraszam za wszystko, za każde z mych słów.
Podeszłam zbyt blisko, by spalić się znów

A ja, a ja, o ja z tego mam, a ja, a ja?